ارزیابی میزان آسیب‏پذیری بافت‏ فرسوده‏ی شهر میناب در برابر زمین‏لرزه

حوادث طبیعی بدون آنکه بشر قادر به تأثیرگذاری مستقیم بر آن باشد، اتفاق می‏افتد و زندگی اجتماعی آن‏ها را به مخاطره می‏اندازد. ویژگی هر نوع بافت شهری در هنگام وقوع بلایای طبیعی در قابلیت‏های گریز و پناهگیری ساکنان، خدمات‏رسانی و کمک‏رسانی نیروهای امدادی و پاک‏سازی و بازسازی و حتی اسکان موقت تأثیر مستقیمی داشته است. بافت‏های فرسوده علاوه بر ارزش تاریخی و فرهنگی به دلایلی از قبیل عدم رعایت معیارهای فنی و مهندسی در ساخت‏ و ساز بنا و شبکه‏های ارتباطی ناکارآمد، بیش از سایر بافت‏های شهری در معرض خطر زلزله قرار گرفته‏اند. مدیریت بحران در شهر و به‏خصوص بافت‏های آسیب‏پذیر شهر نیازمند شناخت میزان و توزیع آسیب‏پذیری منطقه است. در تحقیق حاضر ارزیابی میزان آسیب‏پذیری بافت‏های فرسوده‏ی شهر میناب در برابر مخاطرات محیطی (زلزله) به روش توصیفی ـ تحلیلی مورد توجه قرار گرفته و از شاخص‏های تأثیرگذار کالبدی، محیطی و جمعیتی برای تعیین پهنه‏های فضایی آسیب‏پذیر استفاده شده است. یافته‏های تحقیق نشان می‏دهند که 18 درصد از اراضی بافت‏های فرسوده‏ی شهر میناب آسیب‏پذیری متوسط و 12 درصد آسیب‏پذیری زیاد داشته‏اند و 24 درصد نیز در معرض آسیب‏پذیری خیلی زیاد بوده‏اند که عمدتاً حول هسته‏ی قدیمی شهر قرار گرفته‏اند.